Maar dat het 25°C en een stevige zuiderwind ging worden hadden we niet in de hand. Geen tijddoelstelling dus.
Veel bekend volk zo dicht bij huis als support kon dit tellen waarvoor dank aan allen.
Zenuwachtig wachten aan de start in een al warme zon om 12u, het zou er niet op beteren, Sonja nog twijfel om te plassen zo juist voor de start, geen tijd meer....
De eerste ronde van 4 ging zeer vlot, het bos, kasseien en het losse zandstrand waren al zodoende verkend (zwaar). Aan het open vlakke galgeweel stond een strakke zuidenwind. De eerste finishpassage zat er vlug op.
Weer over dezelfde zware passage in het bos, langs het plaasjcafee en over de bochtige kasseistrook.
Het liet zich toch al voelen voor de tweede maal. Sonja had wel toch een plasstop moeten doen in het bos, ze was blij dat ze even kon bekomen, geen goed teken dus zo vroeg al na 15km.
Het beterde echt niet en ik zag het in haar plaats niet zitten, zeker met die vele kms nog voor de boeg.
Ik vroeg of ze niet beter zou stoppen (beetje ongerust), dat had ze niet verwacht en de moed zakte in haar schoentjes, ik voelde me schuldig maar had het beste voor haar besloten.
Zodoende liep ik alleen verder en ging Sonja stoppen aan de volgende doortocht. Ik moest nu zeker mijn tempo niet te hard omhoog jagen. Op de derde zandstrook was het niet simpel, het was meer strompelen. Aan het galgeweel met de wind in de rug keiwarm, ik was blij dat Sonja dit niet meer moest meemaken. Veel te warm voor een marathon ook voor mij, mijn lichaam had last met de vochtopname waardoor ik kleine tekenen van spierkrampen kreeg.
Ik dacht, als ik nu eens stop aan de derde doortocht, troost voor Sonja :-) Het had geen nut vond ik om mijn lichaam verder te belasten met de crossen in het achterhoofd. Vandaag, een week later nu ik dit schrijf na de cross in Wommelgem, ben ik blij dat ik dat gedaan heb, het ging vlotjes.
Sonja heeft een lastig mentaal weekje gehad, sonde van dat weer, de grote oorzaak.... wordt vervolgd...
