Relaas Sonja:
Een dubbel gevoel hou ik hieraan over:
Langs de ene kant was ik blij om afgezien van mijn ITB frictiesyndroom (lopersknie) toch aan de start te kunnen staan van deze marathon. Het was eerst en vooral afwachten of ik alle trainingen goed zou doorstaan. Om mijn knie niet erg te overbelasten moesten we stilletjes opbouwen, tempotrainingen waren niet aan de orde. Mijn doel was de 42 km uitlopen zonder al te veel last, de tijd was minder belangrijk.
Foamrollen, intapen, ijs leggen en strechen na het lopen was gedurende weken dagelijkse kost. Een ontstekingwerende pleister op mijn knie gedurende de laatste 2 dagen en de rustweek voor de start deden wonderen. Ik had buiten alle verwachtingen relatief weinig last tijdens de marathon. Enkel bij het naar beneden lopen in de tunnels had ik de gevreesde steken in mijn knie, voor de rest bleef het bij doffe pijn die te verdragen was.
Langs de andere kant en dan vooral achteraf bekeken is het jammer dat we niet onder de 4 uur zijn gebleven. De eerste 20 km gingen zo vlotjes, zelfs tot km 32 ging het goed en zaten we mooi op schema. Mijn knie deed het goed dus een tijd onder 4u was zeker mogelijk geweest. Maar door steken in mijn zij, eerst links, nadien rechts gedurende de laatste 10 km zakte het tempo weg. De laatste 2 kilometers had ik steken over heel mijn middenrif. Dit had ik ook meegemaakt bij mijn vorige marathon in Torhout. Inademen wordt zo pijnlijk dat je gewoon moet wandelen.
Luc had ook al aangegeven dat hij af en toe last had van krampen in zijn kuit en dat we gewoon rustig samen naar de finish zouden lopen. Een beetje teleurstellend dus omdat er meer inzat.
Anderzijds kan ik zeggen dat ik nog nooit zo genoten heb van een marathon: tof, gevarieerd parcours met zoveel sfeer en overal supporters, dat maakt het onvergetelijk!
Relaas Luc:
De inleiding zou weer kunnen beginnen met de voorbereiding naar deze wedstrijd maar daar is al genoeg over gezegd op andere sociale media. We stonden na een laatste plasje, in de startbox om 19u10...helaas moesten we nog een kwartier wachten wat niet verwacht was. Sonja had al terug de wc-drang, bij mij ook eerlijk gezegd maar toch dan zo gestart.
We zouden vele mooie monumenten passeren met als eerste het havenhuis met de nodige kasseien al direct, er zouden er meer volgen. Sonja liet me al snel weten dat ze een plasstop zou moeten inlassen zoals in vele vorige marathons, ik was er eerlijk gezegd ook aan toe. Juist voor de vroegmarkt op het zuid deden we ons ding achter een grote geparkeerde bus, opluchting.
Ik had de eerste kms al gezegd dat we te vlug liepen... maar het ging zo leuk vanzelf, het zou ons later toch opbreken...mijn mening achteraf. En zo viel de donkere in toen we richting "het kiel" liepen. Daar kregen we enthousiaste Marokkaanse supporters in desbetreffende wijken. De olympische ringen aan het Beerschotstadion door een mensenmassa deed ons de volgende kriebels krijgen, zo waren er ook al momenten geweest langs orkestjes en DJ-sets....liedje "Bunkers" met een geweldige bass...wow.
Probleemloos liepen we de eerste 20km, Sonja zat goed, mijn benen konden beter aanvoelen. Op tijd drinken was de manier om er door te komen. Na een tijdje kon ik het niet bijhouden om onze waterbusjes bij te vullen voor ons beide en moest Sonja het zelf doen. Halfweg 1u55' mooi.
Tot 32km ging dit zo verder, ondertussen voelde Sonja haar pijntjes opdagen, mijn kuiten kregen de neiging naar krampen te gaan. Ik vond het een raar dorstig weertje wat niet mijn ding is, frisser mag altijd. De Bolivarttunnel onder het justitiepaleis was de eerste van de vele tunnels, erdoor, boven komen, draaien en terug erdoor was zwaar. Nu gingen we naar de laatste kms via de Joodse wijken met veel Joodse kleine supporters waar we aanmoedigingen kregen in taaltjes waar we niets van verstonden maar oh zo leuk. Richting Zurenborg dan maar, op de Dageraadsplaats en de Draakplaats lopen tussen feestende coronavrije uitbundige supporters op terrassen, wat een gevoel alweer. Het tempo ging daar automatisch omhoog.
 |
| Loopvriendin Sylvie en haar vriend onverwachts als supersup langs het parcours |
De Keizerleidoortocht en zo richting naar echt wel de laatste loodzware kms naar het Mas, we zaten nog op schema van onder de 4 uur maar ik vreesde er toch voor aangezien de pijntjes groter werden bij ons beide, ik liep op de rand van definitieve spierkrampen in de kuit.
De laatste 3 kms noodgedwongen aan de drankposten even gewandeld om bij te vullen en te bekomen. We legden ons neer bij een tijd +4u daar konden we mee leven. Nog een te lange laatste km zagen we de oplichtende aankomstboog met een mensenmassa, we zouden hand in hand over de meet komen, ik krijg er nu nog kriebels van..... 4u04'12" netto tijd. Ik mijn 12° marathon en Sonja inniddels al haar 6° marathon met succes gefinished.
Weetjes:
Na aankomst en met het vele drinken moest er bij Luc een deel terug uit langs boven, opgelucht achteraf.
Sonja sneller gerecupereerd was dan Luc vlak na de aankomst, de week daarna echter Luc fitter dan "stramme" Sonja
Je kan niet beschrijven hoe je op karakter en enorm afzien een marathon kan uitlopen.
In één van de laatste tunnels bij het bergop lopen we de enigste (rondom ons) waren, de rest wandelde of stond stil met krampen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten