dinsdag 26 september 2017

24 09 2017 Leiemarathon debuut Sonja 42,195 km

Dit wordt een lang blogverslag van een unieke belevenis.

Sonja was op zaterdagavond al om 22u haar bed in gedoken; ik ging eerst nog naar Beveren-Anderlecht zien in het Freethielstadion. Rond 23u ook bed in waar Sonja kloeg over pijn in beide benen, ze had waarschijnlijk iets te intensief met de foamrol haar oefeningen gedaan de dag ervoor, steek het op de zenuwen. Opknapwerk dus voor mij, de ervaring van onze pa zijn sportmassages vroeger bovengehaald en vlug haar spieren proberen los te werken, rechts been lukte goed, links iets minder maar haar gerustgesteld. Ikzelf had te veel zenuwen gehad op de avond en toch maar een imodium genomen om mijn krachten niet te blijven verspelen in het kleine kamertje, mijn eeuwige marathonprobleem (zie link marathonpalmares).



7u s'morgens na een relatief goede nachtrust begonnen aan de laatste
 voorbereidingen. Tijdens pannekoekenontbijt tijdschema op mijn hand geschreven, snelste 3u48', uiterste 3u59' zou moeten lukken.



Eerst nichtje Miranda, deels fotografe en supporter voor ons, gaan oppikken en uurtje rijden naar Wevelgem. Prachtig weer aan de start 17°C (en bij de finish 21°). In de sporthal nummers halen waar we ook nog Veerle Hofman tegenkwamen en elkaar succes wensten.
Alles checken, nog een banaantje binnenspelen en niet te veel drinken om constant plassen te voorkomen.


20 min voor de start stonden we klaar tussen de grote groep marathonlopers en halve afstand. Daar zagen we nog een loopvriendin van Sonja, zij deed de halve, ze sprak veel op Sonja in en plots sloegen de zenuwtjes toe. Emotie brak even uit bij m'n vrouwtje, de marathon iets magisch en zeker voor de eerste keer.

Juist gestart na 400m
 
KM 0 tot 32 gezamenlijk:

Aftellen begon voor we het wisten en onze horloges hielden we klaar bij het overschrijden van de chipmatten. Na 2 min kreeg Sonja haar tomtom pas op gang, alweer zenuwtjes? 2 minuutjes moesten we dus achteraf bijtellen op haar horloge. Ondertussen waren we dus volop aan onze eerste km bezig op het stijgende kleine rondje, onze parcourskennis zou ons enorm van pas komen. En wat ik verwachtte en al zoveel maal gezegd had tegen Sonja in de voorbereiding, ik moest haar intomen. Een tempo dat op training snel blijkt is bij de start in de marathon echt wel traag, rustig blijven dus.


De pacers met de ballonnen voor een tijd van 3u45' zagen we voor ons lopen en lieten we wijselijk gaan. Na 5 km in 27min mooi op het snelste schema, benen kwamen los, genieten volle bak. De eerste maal richting Kortrijk langs de mooie boorden van de Leievallei. We naderden zelfs terug de 3u45' balonnen wat ons sein was om terug iets af te remmen, voorzichtigheid troef.


Na 5km
Na 10km in 54min perfect op het snelste schema liet Sonja weten dat haar voetblein beetje voelbaar was maar vooral dat ze nog moest plassen.... "dringend"? vroeg ik... "gaat wel" zei ze. Even nog doorlopen dus en uitkijken naar een plaatsje langs het parcours. De eerste maal de voetgangersbrug op en daar had ik in de verte al een veilig openbaar struikje ontdekt, niet twijfelen na de afdaling en even afwijken om die spanning er af te halen. Hierdoor verloren we wel 2 min. Bij het vertrekken had ze enkel haar loopbroekje opgetrokken haar slip hing er nog half uit, h i l a r i s c h. Sonja wou de verloren tijd inhalen maar ik remde haar af, geen gekke dingen doen. Keep calm.
De gellekes gingen goed binnen en zonder problemen naderden we terug de Leie om naar onze
tussentijd halfweg te gaan.

Partybootje waar de bassen en de aanmoedigingen luid weerklonken
 
Op het water hield een bootje van de organisatie de sfeer er in met geweldige opzwepende muziek en aanmoedigingen, kriebels alweer.


Halfweg 21,095km
Nog steeds op schema halfweg 1u54' toch wel, toen we aan ons tweede kleine introrondje begonnen. Daar stond een groepje jonge toeschouwers die ons enorm toejuichten.... komaan Sonja en Luc go...... plots weer emoties bij Sonja waardoor haar ademhaling stokte en ik het ook al emotioneel moeilijk kreeg, "herpakken schatje en rustig ademen" wat ze ook deed.
 


 Ik voelde ondertussen de eerste tekenen van mijn kuit, slecht voorteken dat ik al had meegemaakt vroeger. Sonja had al wat meer last van haar blein maar sprak van probleemloze benen wat me enorm
opluchtte gezien mijn minder gevoel.



Echt een venijnig toertje met hellingen dat we nu even tegenovergesteld moesten doen alvorens terug aan de Leie te komen tweede maal richting Kortrijk. Maar Sonja bleef het goed doen, ik hield stand met de kuit...

De 25 km voorbij geen vuiltje aan de lucht voor Sonja, km 27 was voor mij een zeer slecht voorteken, een eerste krampscheut in de kuit, ik vloekte en vertraagde even, Sonja dacht dat er een steentje ofzo in m'n loopschoen zat. Even ontspannen en terug naar Sonja proberen te lopen, zij zat goed in haar tempo, ik zei ook dat ze moest blijven lopen en al wat gellekes moest overnemen in geval van. Het was even chaos en paniek, Sonja wist geen blijf met de gellekes omdat ze geen riem had om ze weg te steken, ik kon stand houden naast haar en nam alles terug over tot km 32. Toen weer een enorme kramp en ik moest ze weer laten gaan. Op de voetgangersbrug (tweede maal) naderde ik bergop nog even maar boven stokte mijn tempo. Sonja deed perfect wat we in de voorbereiding gedaan hadden, rustig bergop, even recupereren en dan soepel naar beneden.

Twee maal klimmen op de voetgangersbrug over de Leie, eerst na 12km, dan na 32km
Ik moest ze definitief laten gaan, met alle energie riep ik dat ze het alleen verder moest en ook kon doen. Maar ik had alle gels nog in bezit en voelde me zo schuldig dat haar debuut zo misschien de mist in ging... door mij. Maar ze liep zo soepel en dat gaf me een héél klein beetje vertrouwen op de afloop binnen de
4 uur. Ik had al vooraf gezegd dat ik zelf wel beetje ongerust was over de marathon, ik was niet gewoon om 4 u lang te moeten lopen. Na 3 u was ik meestal al aangekomen vroeger, terecht dus.

KM 32 tot finish Luc:

Eerst mijn relaas hier van mijn martelgang laatste 10 km. Ik zag ze dus in de verte nog om een hoek verdwijnen, dat deed pijn, kopke en lichaam fris, benen wilden echt niet meer machteloos grrr.
Wandelen en vele pogingen om te lopen mislukten, stalen kabels in de kuiten. Op km 33 was het ambiance aan twee terrasjes met veel volk, aanmoedigingen volle bak, ik mocht zelfs van iemand zijn donker biertje een teug doen, dat deed deugd maar hielp me niet echt vooruit, zelfs een garçon holde nog achter me aan met een fris glas water, ik had er niet echt behoefte aan maar uit beleefdheid toch paar slokjes genomen.

Op km 34 was het een hel voor mij, beide benen totaal in de kramp, ik moest er bij gaan liggen verdekke, kreeg die krampen niet weg, schenen zelfs verkrampt en voeten stonden kadul van de kramp. Gelukkig was de politiecombi me al eerder gepasseerd anders had ik misschien wel opgegeven. En dat heb je dan in het loperswereldje, een loper die zijn dochter begeleidde nam de tijd om mij te helpen stretchen ...kramp ging beetje weg. Thanks zei ik maar help me eerst nog even recht.... dan weet je het wel zeker :-)

 
Ik zou die marathon aankomen voor onze pa maar ook voor Sonja die ik (benen !!!) in de steek gelaten had. Ik heb dus 8 km verder gewandeld, tijd genomen aan de drankposten, af en toe proberen 100 m te lopen, relativeren en genieten van het weertje en de sfeer. Ook te talrijke lopers uit de achterhoede moedigde ik aan, respect ook voor deze mensen. Op km 40 zag ik tenslotte achter mij een medeslachtoffer van de krampen, even gewacht en samen ons relaas gedaan.  Hij ging voor 3u30 en kon er ook mee lachen zoals ik, dat dit een fiasco was. We hadden ons voorgenomen om de laatste finishstrook terug te lopen om niet al te erg af te gaan :-) ik keek op mijn klok en binnen 4u30 moest nog kunnen.

 
Met een verkrampte loopstijl hoorde ik de speaker hetzelfde zeggen over die 4u30 dat dat nog moest lukken.... 4u29'50" zag ik tikken, een laatste eindjump op 1 been en ik haalde 4u29'57". Mijn achtste aangekomen marathon was een feit, toch een beetje trots dat ik ooit 2u52' heb kunnen lopen ettelijke jaren terug.



KM 32 tot finish Sonja:

Soepele benen nog steeds dus, die blein zou ze wel wegdenken en doorbijten. Maar paniek toen ze zag dat ik niet meer terug kwam, uiteindelijk achterom gekeken, geen Luc meer te bespeuren....

Geen gellen bij, paniek dus, dat tempo zelf bepalen, nogmaals paniek.... zich herpakken want de benen waren nog "fris", en dat deed ze. We hadden al zoveel geleerd op onze trainingen dat ze wist wat ze moest doen. Helder dacht ze al aan het drinken, het klein beetje water in haar handbusje moest volstaan om de volgende drankpost op 35km te halen. Daar aangekomen kreeg ze gelukkig nog een gelleke van de organisatie wat ze niet had verwacht. Wel kostbare tijd verloren aan die post doordat ze nu zelf het water in haar busje moest bijvullen en het gelleke niet direct open kreeg.

Vervolgens terug op weg in het tempo steeds denkend aan mij die ze "achtergelaten" had. Wat ook ondenkbaar was bij mij- ik zei steeds vooraf dat ze nu pas ging merken wat afzien is- gebeurde niet: ipv de kilometers zwaar aftellen kreeg ze steeds moed bij het passeren van elk kilometerbord. Elke plaats waar we al getraind hadden op dit parcours wist ze wat ze moest doen, ni te vlug daar, soepel hier enz... Zelfs bij het bord 40 km ging ze zoals ik al gezegd had grotere passen nemen aan dezelfde snelheid wat dan een goed gevoel geeft. De temperatuur waar ze normaal toch beetje last mee heeft deerde haar zelfs niet.


Solo en nog fris op 41km in haar eerste marathon, opmerkelijk !!!
De brug over de Leie van de laatste finishstrook was in de verte zichtbaar, weer de woorden die bij haar opkwamen, als je die ziet ben je er praktisch.





 Een lichte helling nog naar de laatste 300 m, ze zag de finishboog nu en liep soepel op de vele aanmoedigingen, sommigen riepen "waar is Luc?" grr ik had er bij willen zijn. Een schitterend debuut in:

                                          3u53'21" 9° dame

Finish nog fris
Ze werd opgevangen door Veerle Hofman, een troost aangezien ik er niet meer bij was. Na een cola, toch ongerust over mij "wandelde" ze terug richting Leie om samen met Miranda onze supporter mij op te wachten.


Nu wachten op Luc
Met nichtje Miranda eerste felicitaties
Na een tijdje wachten en nog steeds geen Luc, keerde ze terug op het moment dat ik er juist kwam aangewandeld met een co-lijder. ik direct benieuwd naar haar tijd, zij verrast dat ik al lachend er aan kwam.

Km 41 even wandelen om lopend te finishen :-)

 
Ik hoorde haar tijd yezzzz ze heeft het helemaal alleen gedaan, m'n trainingsschema had gewerkt. Haar prestatie was een enorme troost voor mij en helemaal geen ontgoocheling meer betreft mijn tijd. En Sonja mag zich nu een echte loopster noemen, daar moet je de marathon voor gedaan hebben.

Samen de marathon lopen (tot 32km), doen we nog eens (nu tot 42km hopelijk)
De Leiemarathon 2017 vergeten we nooit meer. Sonja haar geweldig debuut op een wondermooi parcours. Hoedje af ook voor de vlekkeloze organisatie. In 2019 zullen we er terug bij zijn, zeker weten. Wat een mooie dag.... ook dank nog aan Miranda, nichtje, om ons bij te staan, voor en na maar ook tijdens de marathon, ook voor de foto's !


Emoties na besef of na wederzien?
She did it



Dikke proficiat na weerzien en trots xxx
2019 staan we hier hopelijk terug (organisatie om de 2 jaren)





The day after:

S'avonds had Sonja geen echte last van de prestatie, uitzonderlijk en onbegrijpelijk voor mij. Misschien is ze wel gemaakt voor de marathon? Ze was trouwens 7°dame +40



De dag erna ons gepland welnessmoment heel de dag. Veel kunnen bijbabbelen over de prachtige dag van de marathon.

Welnessrelax in Londerzeel
Wat kwam daar in boven? We denken (vooral Sonja) dat er meer in zat met zulke superbenen. De plasstop van 2 min, 2 heuvelige aanlooprondjes, 21°C, de chaos bij het afhaken van mij, verloren tijd op de laatste drankposten, de laatste kms waar ik haar normaal nog vooruit stuw, ze had geen besef van tijden zonder mij. Maar liever zo dan een zware teleurstelling, ze heeft geen degout van de marathon, integendeel, plannen worden gesmeed. Ikzelf heb de schrik terug te pakken. Mij steeds zo zenuwachtig maken de dagen ervoor deed me de das om, alle energie die ik nodig had was weg.
Daar moet ik terug iets op vinden tegen de volgende die ik miljaar terug meeloop samen met haar.

Uitslag















 












6 opmerkingen:

Linda zei

Slik, mooi verslag... ge zou begot beginnen met lopen..:-)
Nog is dikke proficiat!

Luc zei

Thanks in naam van ons tweekes zus, start to run ?

Tom T zei

Mooi verslag Lucske, en ja emotioneel ook een beetje, maar dat mag zene kerel.
Je leest, ziet, voelt dat dit jullie passie is, dus doe rustig verder !
TOP !!! En mooie prestaties !!!

Groetjes
Tom T.

Luc zei

Thanks Tom, daarvoor doen we het :-)

Anoniem zei

Very nice post. I just stumbled upon your blog and wanted to say that I have truly enjoyed surfing around your blog posts.
After all I will be subscribing to your rss feed and I hope
you write again very soon!

Luc zei

Thanks, next week Kapellen 10 miles a new blogpost :-)