Een klassieker terug van weg geweest na corona met een vernieuwd parcours, ik had wel twijfels over de afstand per toertje, vroeger was dat 3,7km ipv 4km, nu was het afwachten.
Ik gokte bij de inschrijving op 20km in de waan van iets kortere toertjes en zeker 16km te doen, het werden er 20,6km waar ik niet echt op gerekend had na 1 toer (4,12km) x 5 dus.
En dan nog op een parcours waarvan zeker de helft trail was, bosgrond, grasweide en wind aan het kanaal. Ik was bang voor de laatste ronden.
Het zou alvast een zeer goede training worden, na de derde wedstrijd op rij zou de vorm toch stillekesaan mogen gaan komen tegen de Antwerp 10 miles binnen 2 weken op mijn 56° verjaardag die ik dus solo loop.
Ik ging me dus zeker doseren nu ik dit wist, ook zo afgesproken met Sonja qua drankbevoorrading die ze bij had voor mij.
.jpeg)
.jpeg)
Elke ronde vielen er deelnemers voor me weg die een kortere afstand hadden gekozen zodat we op het einde nog met enkelen samen liepen. De eerste dame in het roze truitje, een fijn ding die over me kwam na 2 ronden en met de afstand in mijn hoofd liet ik ze wijselijk gaan ook al nam ze niet overdreven afstand, aan de finish bleek dat achteraf maar een minuutje.
In ronde 3 vreesde ik echt de afstand, even een ambetant gevoel in de benen. Toen begon het frisser te worden door de lichte welgekomen neerslag, het was tenslotte 18°C aan de start waar we terug aan moeten wennen.
.jpeg)
In ronde 4 kreeg ik terug vleugels, ik had mijn drinken blijven verzorgen met de vrees voor spierkrampen in het verleden wanneer ik de kms nog niet in de benen had. Ook had ik de laatste weken een magnesiumkuurtje gedaan voor tegen de krampen met de wedstrijden in het achterhoofd. Deze bleek een goede keuze zag en voelde ik nu. Ik moest me zelfs inhouden omdat ik de laatste ronde nog moest aanvatten. Sonja had me ondertussen een nieuw vol drinkbusje aangegeven waar ik op kon teren. Ik kwam terug dichter op een loper die het roze truitje wel was gevolgd. Ik had dus de juiste beslissing genomen. Die kerel zou maar 15 sec voor me eindigen terwijl dat eerst 50sec moet geweest zijn.
.jpeg)
De laatste maal door de bossen en langs het kanaal waar de zware grasstroken lagen, de finish al nabij, ik kon me dus laten gaan en voelde NIETS in mijn spiertjes, wat een leuke gedachte en gevoel om de vorm te pakken te hebben. Ook al is er nog verbetering mogelijk mijn eigen lichaam kennende.
.jpeg)
.jpeg)
PS: mijn nieuw model loopschoenen van adidas zijn een wonder voor mijn Haglundenkel, de hiel is helemaal afgerond ipv recht achteraan, hierdoor land ik meer vooraan op mijn hiel zodat die klik zich niet meer voordoet en zodoende minder belasting op de hiel krijg. Dit geeft me uiteraard moed aangezien ik op bepaalde momenten dacht dat mijn loopcarriére fini was. Oef heb me al 3 paar aangeschaft, enkel een stukje hielkap laat ik daar uit verwijderen.
Sonja dank aan de foto's en de bevoorrading
.jpeg){kind=link}