Het was inmiddels van 2005 geleden dat ik nog eens solo een marathon had gelopen (Kustmarathon in 3u01'25") Met Sonja te leren kennen dus terug marathons beginnen lopen in 2017 wel altijd samen met haar. Zodoende zat ik al lang met het plan om nog eens solo te lopen maar covid verhinderde dat, het was nochtans de kans door Sonja haar kwetsuur die periode.
En dan loop je in Antwerpen met haar en verteer je die marathon goed waardoor het idee weer opkwam, last minute ingeschreven op goed geluk. 2 marathons op 2 weken op mijn 54igste... gokje. Gebruik makend van de 2 maand marathontraining.
Warmte en marathon nooit mijn ding geweest...en dan voorspelden ze plots 24°C, ik wist al waaraan en waaraf, toch zou ik de pacer (tempohaas voor de leken) van 3u30 proberen te volgen. Sonja ging me ondersteunen per fiets waar mogelijk. Halfweg perfect op schema 1u42'... iets te snel zelfs door de pacer maar dat was zijn manier van hazen aangezien hij op een terugval rekende in de tweede helft...toch niet, die had 3u27' aan de finish. Op 26km liet ik het hazengroepje wijselijk gaan, echt solo verder dus.
Het tempo dus sneller dan het plan, ik voelde het halfweg. De warmte was nu ingeruild voor een bewolkte en wind op kop op de terugweg. De 30km en mijn kuitspieren kregen het weer, ze deden hun eigen ding met krampen als gevolg, Antwerpen zat er ook nog in dus. Temporiseren en af en toe wandelen terwijl het kopke wou lopen, frustrerend maar relativerend met Sonja aan mijn zij.
Een blik cola gaf me weer energie om 3km constant te lopen tot dat ook weer opgebruikt was. Mijn lichaam heeft het steeds moeilijk om het vocht op te nemen zeker bij warm weer in een marathon. De adrenaline voor de laatste 500m deed me nog mooi lopend aankomen in 4u09'14" desondanks zeer voldaan. Nu effe de vele kms aan mij laten voorbijgaan. Even normaal leven dus :-)
PS: hoe ouder ik wordt hoe meer ik verwonderd ben over mijn recordtijd in 1996 van 2u52" in mijn jongere jaren, nu besef je dat pas echt.
